DOOM, czyli dzień odpoczynku od myślenia

Nadeszła tak długo wyczekiwana przez wszystkich prawdziwa wiosna. Nareszcie można powiedzieć, że jest wszechobecna. Promienie słoneczne pukają w szyby naszych okien. Ja zamiast być szczęśliwą i mieć uśmiech od ucha do ucha, odczuwam... właściwie nic nie odczuwam. Nie ogarniam świata i rzeczywistości wokół siebie. Nic do mnie nie dociera. Czuję, że ta karuzela wiąż się kręci, a ja stanęłam w bezruchu i przyglądam się wszystkiemu z boku. Ta nagła zmiana pogodowa oddziałuje na mnie w straszny sposób. Na innych blogach możecie zobaczyć radość, świeżość i powiew nowego. Patrząc na to wszystko mam tylko nadzieję, że nie jestem osamotniona w moim zawieszeniu. Na takie moje "wyłączone" dni chciałabym stworzyć kategorię na blogu "DOOM", czyli Dzień Odpoczynku Od Myślenia. Dziś jedyne, na co mam ochotę to powegetować w mieszkaniu i przytulić się do Didi i Morrisa. Moje samopoczucie to nie jest zwykły leń. To coś więcej, coś, co poniewiera nie tylko moje ciało, ale i umysł. Coś, co wysysa ze mnie siły witalne i energię. W momentach takich jak dziś, kiedy nie będę miała możliwości stworzenia ambitnego posta (barachła nie chcę tutaj zamieszczać), bo rejony mojego mózgu odpowiedzialne za kreatywność wyłączą się, a jednocześnie zapragnę podzielić się z Wami czymś, co mogłoby stać się dla Was inspiracją, będę wstawiać jedynie fotografie. Nie znaczy to oczywiście, że te posty będą mniej wartościowe, ponieważ zawsze staram się wkładać całe serducho w to co robię.

Dziś jest zdecydowanie mój dzień "off", ale chyba każdy ma prawo do chwilowej niedyspozycji. Jednak w niedowierzanie wprawia mnie fakt, że mój organizm jest tak skonstruowany, że nawet, gdy moja postawa do życia jest całkowicie bierna, resztką sił panuję nad swoim wyglądem. Mam nadzieję, że Wy w przeciwieństwie do mnie macie to dobre samopoczucie. Ściskam Was gorąco i obiecuję szybki powrót do formy.