Jesienne wypalenie

Czy mi też się tak nic nie chce? Tak.
Czy łapię się na tym, że patrzę się w jeden punkt i wyłączam myślenie? Owszem.
Czy jestem, ale tak jakby mnie nie było? Nieobecność na blogu mówi sama za siebie...

Nie będę kłamała, że mam się świetnie i tryskam energią. Czuję zdecydowany brak sił witalnych, a napisanie tego posta jest dla mnie wyczynem porównywalnym z wejściem na Mount Everest. Brak słońca - tak sobie tłumaczę ten stan, ale jeżeli ma on trwać przez kolejne miesiące, to... ja wysiadam na najbliższej stacji. Stop!
Chcąc wprowadzić zmiany, chcąc wrócić na właściwe tory, robię to małymi kroczkami. Pierwszy krok, drugi krok, trzeci i kolejny... Zaczynam od kwestii, która mogłyby się wydawać najmniej istotna - wygląd. Dla jednych jest to niezrozumiałe, dla innych oczywiste. Mając złe samopoczucie, nie mogę przecież dodatkowo dobijać się mizernym odbiciem w lustrze, to jak kopanie leżącego.

Zdejmuję zatem wyciągnięty t-shirt i wymieniam go na ulubiony sweter. Zakładam postrzępione dżinsy, płaszcz, ogromny szal i idę... wciąż przed siebie, nie zatrzymując się i nie oglądając się na innych.
Kto idzie ze mną, a kto zostaje w tyle?